ایجاد نشاط و شادابی یکی از موثرترین راه ها برای افزایش بهداشت روانی در جامعه است .
مدرسه به عنوان یک نهاد می تواند با به وجود آوردن زمینه ها و برنامه هایی باعث شاداب کردن جامعه شود . اگر
در مدرسه شوق زندگی کردن به وجود آید خود به خود اثر گذار بر جامعه خواهد بود . انسان های شاد زندگی خود
را تحت کنترل دارند ، مسئولیت پذیرند ، هدفمند هستند ، دید مثبت به زندگی دارند . آینده نگر و امیدوارند و در
مقابل مشکلات و سختی ها از پای نمی شینند .
قرآن دین اسلام را دین شادی معرفی نموده و مهم ترین عوامل شادی را محبوبیت ، مقبولیت و موفقیت ، ایمان ،
هویت ملی و فرهنگی ، خلاقیت عارفانه و حل مسئله ذکر کرده است ، روانشناسان شادی و شور و نشاط را
محرک انسان ها برای عمل می دانند و جامعه شناسان جامعه ی شاد را موفق می دانند .
عواملی که می تواند باعث گسترش شادی شود در ابتدا خانواده است و سپس دیگر نهاد ها همچون مدرسه
و نهادهای فرهنگی و مذهبی می باشند که هر کدام به نوبه ی خود وظایفی دارند که در این مقاله سعی شده
پیشنهادات کاربردی جهت ایجاد شور و نشاط در مدرسه ارائه دهد .
در اواخر قرن بیستم ، موضوع شادمانی و نشاط بشر به عنوان یکی از موضوعات مهم مورد بررسی
قرار گرفت . یکی از مشکلات هر جامعه غفلت از شادی و نشاط ، در نتیجه افزایش بیماری های روانی
از قبیل اضطراب و افسردگی است . با شادی و نشاط زندگی معنا پیدا می کند و در پرتو آن دانش آموزان
خصوصاً در دوران نوجوانی و جوانی می توانند خود را ساخته و قله های سلوک و پله های ترقی را
بپیمایند .
جامعه ی زنده و پویا جامعه ای است که عناصر شادی آفرین در آن فراوان باشند . نشاط و شادابی در
مدرسه باعث رشد و شکوفایی در همه ی ابعاد وجودی یک دانش آموز می شود . در محیط شاد ،
ذهن انسان پویا ، زبانش گویا و استعدادش شکوفا می گردد . در قرن جدید سرلوحه ی تعلیم و تربیت
در یک جمله خلاصه شده است . « شوق زندگی کردن را به دانش آموزان بیاموزیم . »
پس باید معتقد باشیم که در حقیقت رشد پایدار ما در گرو شادی پایدار است و این شادی باید در
مدارس ایجاد و مدیریت شود .
قرآن ، اسلام را دین شادی می شمارد و نیز با شادی های دنیا مخالف نیست ، بلکه آن شادی هایی
را خوب می داند که موجب لطمه به دیگران و همچنین دارای قبح اخلاقی و مذهبی نباشد و تضییع
حقوق خداوند را در بر نداشته باشد . گشت و گذار در طبیعت و مشاهده ی نعمت های زیبای خداوند
موجب شادی و آرامش درونی می شود .
پیامبر(ص) و ائمه معصومین (ع) همواره شادمان بودند و بسیار بر این امر تأکید می ورزیدند و اجازه
می دادند یاران با آن ها مزاح کنند و همیشه تبسم داشتند و شادی یاران را بر هم نمی زدند مگر وقتی
که سخن یا عملی خارج از محدوده ی شرع از آنها مشاهده می کردند .
از نگاه دین مهمترین عوامل شادی زا در زندگی انسان ها محبوبیت ، مقبولیت ، موفقیت ، ایمان ، هویت
ملی و فرهنگی ، خلاقیت ، تجربه های عارفانه ، حل مسئله ، پرهیز از گناه ، رضایت و تحمل ، تبسم و
خنده ، تنوع ظاهری ، بوی خوش ، کار و تلاش ، تفریح ، سیر و سفر ،تفکر در آفرینش و کشف حقیقت ،
رسیدگی به دیگران ، با بچه بودن ، استفاده از روش های استعاره ای و شعری در بیان نظرات ، داشتن
دوستان ساده ، تقویت عزت نفس ، هدیه دادن و مهربانی کردن و گره گشایی از کار دیگران می باشد .